"Gewenst Kind" is een zeer persoonlijk en autobiografisch boek, bijna het persoon- lijk dagboek van de schrijfster dat nu aan de openbaarheid wordt prijsgegeven. Het is geen literair werk en het is geen vaklite- ratuur voor professionele hulpverleners, maar dat is en was ook Gaby's bedoeling niet. Net zoals het eerste boek is het een erkenningspunt voor lotgenoten, andere betrokkenen bij het adoptiegebeuren, geboortemoeders, geadopteerden en adoptiefouders. Het zou echter verplichte literatuur moeten zijn voor professionele hulp- verleners en beleidsmakers bij adoptie. Na het lezen van deze echte getuigenissen en van de zoektochten van moeders en kin- deren is het totaal onbegrijpelijk dat er nog stemmen opgaan voor het scheppen van de mogelijkheid tot anonieme bevallin- gen, zoals in Frankrijk, of dat er initiatieven genomen worden zoals de onlangs geopende vondelingenschuif in Borgerhout.
De vaak tegengestelde visie van Gaby en de professionele hulp- verlening bewijzen de spontane persoonlijkheid van Gaby, die zich niet laat beperken of beïnvloeden door zogenaamd weten- schappelijke stellingen of vakkundigheid. Zij schrijft en spreekt vanuit haar persoonlijk aanvoelen en vanuit een diepe warme menselijkheid. Daarom zijn zowel Gaby als haar boek zo be- langrijk. Ze is geen hulpverleenster en wil dit ook niet zijn. Ze is voor velen wel een eerste opvangpunt. Nog meer geboorte- ouders, adoptiekinderen en adoptieouders zullen de weg vinden naar haar kleine bakkerswinkel en niet om een broodje of heer- lijk gebak, maar om hulp te vragen, haar telefoon zal permanent bezet blijven en de gewone klanten zullen iets langer op hun bestelling moeten wachten.
Alle betrokkenen bij het adoptievierkant zijn Gaby heel wat ver- schuldigd en (vanuit mijn boosheid om de vondelingenschuif) volgens mij is ze een echte "MOEDER VOOR MOEDERS".