Het is uitgeprobeerd, dus het is waar: begraaf een plaat waar de soul, de funk of de jazz vanaf spettert, en het koningskoppel van Wicked Jazz Sounds ruikt 'm vanaf een kilometer afstand. Leroy Rey en Phil Horneman hebben de nieuwe mixcompilatie voor Wicked Jazz Sounds eens anders dan anders aangepakt. Niet ieder een schijfje samengesteld, nee, nu ging het back-to-back. Oftewel: ik een plaatje, jij een plaatje. Niet die flauwekul van een 'verhaal vertellen met je platenkeus', maar elkaar (en de zaal!) een beetje opjutten. Ach, begin jij met De Ontdekking van 2009, blauwe-ogensoulman Mayer Hawthorne? Dan knal ik er de verliefdmakende klassieker van Rogier van Otterloo & Toots Thielemans in. Zozo, een obscure Braziliaanse kraker van Ed Motta. Maar ken jij deze vloerenvuller van Jamiroquai nog? Ha! O, doe jij die schit-te-ren-de plaat van Nicola Conte met Jose James? Dan pak ik een onbekende kraker van Gary Bartz. Da's pas jazz, man!
En zo verder. Je had ze tekeer moeten zien gaan in de studio. Hete adem in de nek, zweet dampend van de draaitafels. De mare gaat dat ze na de laatste plaat gelijk zijn doorgescheurd naar Sugar Factory, waar op zondag de altijd fijne Wicked Jazz Sounds feestjes worden gehouden, om het dj-duel daar voort te zetten. Dat ging zo lekker, dat ze daarna weer zijn teruggegaan om twee totaal nieuwe compilaties in elkaar te draaien.
Want wat was dat motto van Wicked Jazz Sounds ook al weer? Precies; Dance With A Smile!