Als de voorlopers bij uitstek van Chopins werken in dezelfde genres, hebben de Nocturnes van John Field weinig rivalen voor muziek die bekend is in de geschiedenis maar zo zelden gehoord wordt. Ze werden grotendeels geïnspireerd door de langzame delen van klassieke concerti, vooral van Mozart, en door opera-aria's. Op basis hiervan ontwikkelde Field zijn eigen concept van een vorm met rijke harmonieën en zachte dynamiek om de nacht en dromen te suggereren, hoewel hij in feite begon met het geven van deze stukken traditionele namen zoals Pastorale, Serenade en 'Romance. Hij schreef de 18 werken niet als een set, maar in de loop van 15 jaar, waarbij hij er zelden meer dan één voltooide en nooit meer dan drie in één jaar. Liszt observeerde in deze werken 'De totale afwezigheid van alles wat op effect lijkt'. Zelfs toen hij zich vestigde op Nocturne, gaf Field sommige een kwalificerende ondertitel: 'Wiegenlied' (nr.6), 'Mijmering' (nr.7), 'Lied zonder woorden' (nr.13), 'Nocturne Pastorale' (nr.17) en 'Nocturne charactéristique Midi' (nr.18). Deze laatste Nocturne onderscheidt zich van zijn metgezellen als een eerbetoon aan de middag, gegoten als een Allegro, met een coda waarin een klok twaalf slaat terwijl snellere noten lachen en dansen rond de herhaalde noot. Als een venster op de salons van het 19e-eeuwse Europa zijn de Nocturnes noch om te spelen noch om naar te luisteren een belasting, maar ze zijn gepolijst met nauwgezette finesse, en ze vragen van de vertolker alle subtiele pianistische sluwheid van Chopins werken: met name een beheersing van rubato om de melodieën vorm te geven, en de verbeeldingskracht en technische capaciteiten van een coloristisch palet om variatie zonder excentriciteit in de opeenvolging te brengen. Tyler Hay kan een beroep doen op dergelijke talenten en vaardigheden, zoals critici hebben erkend in zijn eerdere opnamen voor Piano Classics, zoals een album gewijd aan de muziek van John Ogdon (PCL10132) 'Tyler Hay is een formidabele pianist... Ik denk dat John Ogdon erg blij zou zijn met deze uitvoeringen van zijn muziek' (Fanfare). de jonge pianist Tyler Hay heeft zich deze vaak ongrijpbare partituren briljant eigen gemaakt en geassimileerd, zelfs tot het punt waarop ik zijn interpretaties verkies boven die van Ogdon' (Gramophone).