Joe Henderson is de essentie van jazz. Hij belichaamt alle elementen die in zijn generatie samenkwamen: de virtuositeit van de hard bop en de avant-garde. Hij kan harmonisch abstract zijn en toch bij de wortels blijven. Hij is mijn inspiratie. Zo sprak gitaargrootheid John Scofield over de tenorsaxofonist. Henderson, die in 2001 overleed, was een van de belangrijkste jazzmusici van het laatste derde deel van de twintigste eeuw. Hij werd in één klap een sensatie als lid van Horace Silver's band bij de release van Silver's Song for My Father. Henderson's solo op Silver's hitcompositie wordt gezien als een schoolvoorbeeld van briljante jazzimprovisatie. Een ander hoogtepunt in het leven van deze nogal gereserveerde musicus was de Grammy die Henderson in 1991 kreeg voor zijn album Lush Life. Hendersons speelstijl werd onder meer beïnvloed door John Coltrane. Hendersons extatische, doordringende solo op diens modaal georiënteerde compositie Joe's Bolero bewijst dit verband. Op de standard What's New laat de saxofonist zich van zijn zachte, melodieuze kant zien, een facet van Hendersons spel dat altijd een aantrekkingskracht heeft gehad buiten de jazzgemeenschap. Met Chick Corea op piano, Ron Carter op bas en drummer Billy Higgins heeft Henderson een werkelijk all-star groep bijeengebracht. Dit album gaat niet over een solist en zijn sidemen: alle musici staan op gelijke voet, iedereen heeft zijn ruimte om te spelen.