Op dit album is de stem van Mayall misschien wel nooit beter geweest en toont hij ook wat talent op het gebied van ritmegitaar en mondharmonica. Tegen de tijd dat 'Parchman Farm' is afgelopen, is het wat duidelijker waarom Clapton op de tweede plaats stond. Hughie Flint (drums) is ook in topvorm, niet alleen aan het beuken in een waanzinnige zelfbevrediging, maar subtiel en smaakvol de nummers voorzien van de beat die ze verdienen, met John McVie (bas) die soms zijn eigen spotlights creëert. Het grootste deel van het album behoudt de kwaliteit die men zou verwachten van een plaat die wordt toegeschreven aan het lanceren van de carrière van een van de meest bekende bluesmannen ooit.